martes, 18 de agosto de 2009

Raíces y buen hacer

Por primera vez tengo el gusto de traer por aquí un grupo español. Luar Na Lubre, formado en Coruña en 1988 ha sabido cimentar su carrera en la constancia, el perfeccionamiento y el buen hacer (esas cosas que tan poco se llevan hoy día), hasta llegar a ser de lo mejor que podemos encontrar por aquí.

Mantienen ese difícil equilibrio entre modernidad y tradición, asignatura en la que tantos otros fallan, para dejarnos piezas de tan pura belleza como este O Son Do Ar, que es ya todo un clásico en el folk español:



Su último trabajo en vivo es toda una joya, con interpretaciones de gran valor, como esta fantástica adaptación de una canción popular:



Y no quiero cerrar la entrada sin extraer de su penúltimo álbum, Camiños Da Fin Da Terra, este precioso homenaje a aquellos que mantuvieron durante siglos la tradición oral:



ECOS DO ALÉN (Ecos lejanos)

Hai un rumor que move o vento no ar

Que encolle a ialma cando o sintes
Hai un rumor que sabe a terra e a sal
Que aínda ten voz na que habitar
E algún rapaz teimando por preguntar
Descubrirá que hai mil historias
Nos ollos calmos de quen soubo gardar
Ecos do alén

Na súa voz
Está por destecer
En cada frase un cantar
Do que xa foi, do que ha de ser
Na súa voz
Quedou sen esquecer
Do tempo un maino alalá
Na súa voz

Non hai silencios si te vexo tentar
Coller na man o mundo enteiro
E así comenzan no teu berce a nevar
As verbas que deixa un ronsel
Antigas lendas da montaña e do mar
E contos nados na lareira
Van debuxando frente a ti, devagar
Ecos do alén

Na túa voz
A luz ha se prender
Mostrando as sombras que fan
Saber que hai máis do que outros ven
Na túa voz
Vieiros ancestrais
Terán alento, meu ben
Na túa voz

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Opina lo que te parezca. No tienes que estar necesariamente de acuerdo conmigo. Pero por favor, siempre con respeto hacia las opiniones de los demás.
¡Ah! Y por favor no uses lenguaje SMS o eliminaré tu comentario sin piedad.